دسته‌بندی: آموزشی

ارتقا کارآفرینی طـی حداقـل دو دهـه اخیـر، بخشـی از بسـیاری از راهبردهـای ارتقـا کارآفرینـی توسـعه اقتصـادی شـهر و کشـور بـوده اسـت. ایـن راهبردهـا بـه طـور عمـده در قالـب مقـاالت دانشـگاهی و اخیـرا بـه کمـک تجربـه کارآفرینـان موفـق، نشـر یافتـه انـد.

امروزه، نوآوری و گستره نفوذ آن چه در معنای رشد زیرساخت‌های فناورانه و چه در معنای توسعه ایده‌های خلاقانه کاربردی در زمینه‌های اقتصادی و اجتماعی یکی از ارکان اصلی مدیریت و توسعه شهری محسوب می‌گردد.

توسعه مشاغل خانگی و کسب و کارهای خرد و نوپای محلی از جمله زمینه های اقتصادی است که در طی چندین سال اخیر در متن برنامه های دولتها بوده است، اما شواهد و قراین نشان می دهد توفیق چندانی در این زمینه به دست نیامده و فعل “توسعه یافتن” یا “توسعه دادن” صرف نشده است.

طی دو دهه اخیر سیاستها و برنامه های اجرایی مختلفی برای تقویت کسب و کارهای کوچک و ایجاد زمینه های کارآفرینی در آنها توسط دولتها ارائه شده اما یکی از ویژگیهای اصلی تمامی این سیاستها و برنامه، همسانی آنها در پهنه سرزمینی ایران و در جوامع مختلف و گوناگون بوده است.

یکی از دغدغه های اصلی در توسعه کسب وکارهای خانگی آن است که غالبا این گونه کسب وکارها به عنوان فعالیت‌های تفریحی، نیمه وقت و حتی گاهی غیرقانونی تلقی می گردند.

مشاغل خانگی و کسب وکارهای خرد محلی در کشور با مشکلات و چالش های عدیده ای از نظر تامین منابع مالی، زیرساخت های اطلاعاتی و ارتباطی، فضای کار، بازارهای فروش و … روبرو هستند؛ اما در این میان یک مانع اساسی از جنس و گونه ای متفاوت، قابل شناسایی است که براساس تجربیات گروه های مختلف مردمی و گفتگوها با نهادهای دولتی، می توان اذعان کرد بیش از همه چالش های زیرساختی، بر روی کارآفرینی و نوآوری در این حوزه اثرگذار بوده است.

پژوهش ها در حوزه توسعه کارآفرینی در کسب وکارهای خانگی و خرد محلی غالبا معطوف به سه زمینه ایجاد بسترهای زیرساخت فناوری و مکانی، امکانات آموزشی کارآفرینی و تسهیلات مالی و پولی بوده است.

براساس آمار رسمی منتشر شده از سوی وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعی مشاغل خانگی صرفا ۲.۵ درصد از تولید ناخالص داخلی را تشکیل می دهند و صنایع و کسب وکارهای خرد نیز سهم بسیار پایینی از کل اقتصادی کشور دارند.